Pomijamy problem i nie przejmujemy się nim

Zagrożenie związane z szybkimi dodatnimi sprzężeniami zwrotnymi, jest najprawdopodobniej pomijane w raportach IPCC.  Owe dodatnie sprzężenia zwrotne, to szybka emisja metanu z hydratów i wiecznej zmarzliny, czego przyczyną jest topnienie lodu i śniegu wynikające z ocieplania się klimatu w Arktyce. 

Zbyt mało radykalne podejście IPCC do kwestii nagłej zmiany klimatu i efektów, jakie może przynieść przyspieszona emisja metanu z Arktyki, sprawia, że rządy państw i społeczeństwo mogą być zaskoczeni i nieprzygotowani na ekstrema w pogodzie. Takie jak: nieprzewidywalne i gwałtowne powodzie, silne burze, susze, oraz inne skutki globalnego ocieplenia, które zostanie przyspieszone przez emisję metanu z dna Oceanu Arktycznego i syberyjskiej tundry. 

O tym, że pod powierzchnią syberyjskiej i kanadyjskiej ziemi jest uwięziony metan, świadczy ten pokazany na zdjęciu eksperyment. Źródło: Arctic News

IPCC już wielokrotnie był oskarżany o panikarstwo i straszenie globalnym ociepleniem. Prawda jest taka, że raporty IPPC są i tak powściągliwe w przedstawianiu radykalnych prognoz, chociaż w przypadku wzrostu poziomu morza. Nie brane są pod uwagę zagrożenia związane z hydratami metanu i wieczną zmarzliną. A prawdopodobnie już w latach 2015-2025 prawie na pewno dojdzie do przyspieszonej emisji metanu spod dna Morza Wschodniosyberyjskiego. Do atmosfery może uwolnić się nawet 50 mld ton ekwiwalentu węgla, co jest odpowiednikiem 40 lat spalania paliw kopalnych.

Skala zagrożenia jest ogromna, a ludzie zupełnie o tym nie wiedzą. Prawdopodobnie jeszcze przed 2020 rokiem pokrywa lodowa stopi się całkowicie lub prawie całkowicie do poziomu mniejszego niż 1 mln km². Stopienie się pokrywy lodowej w Arktyce do poziomu 1-2 mln km² wystarczy, by wody na tyle się nagrzały, by  umożliwić przyspieszoną emisję metanu. Już teraz notuje się stężenie rzędu 2-3 ppm. To wydaję się mało, ale jest to ilość ogromna. Poza tym nie skończy się na tej wartości. Stężenie metanu może wzrosnąć do kilkunastu ppm, co przyspieszy ocieplenie klimatu Arktyki. Nie chodzi tu tylko o metan z hydratów, ale metan i dwutlenek węgla z jak na razie wiecznej zmarzliny. W konsekwencji ogrzewania się oceanu, wzrosną temperatury na Syberii i północnej Kanadzie. Śnieg zacznie się topić wcześniej, czego skutkiem będzie roztapianie wiecznej zmarzliny i emisja metanu i dwutlenku węgla do atmosfery.

Pióropusze metanu wydobywającego się z dna Oceanu Arktycznego.

Przez 20 lat metan jest 86 razy silniejszy od CO₂, potem jego siła szybko się zmniejsza, a średnio jest 20 razy silniejszy od dwutlenku węgla. To wystarczy, by ogrzać dolną część atmosfery i przyspieszyć zmiany klimatu w regionie polarnym. Zwłaszcza, że metan, będąc krótko żyjącym gazem cieplarnianym utleniając się przechodzi w trwały dwutlenek węgla. Nie zdawanie sobie sprawy z zagrożeń i nie informowanie dokładnie o nich czy to przez IPCC, czy inne instytucje i chowanie głowy w piasek oznacza ignorowanie problemu. A ignorowanie oznacza brak działań zapobiegawczych. 

Oczekuje się, że gdy globalny wzrost temperatury wyniesie 3^oC, to będzie oznaczać ocieplenie klimatu Arktyki o 6^oC. Będzie się to wiązać z nieodwracalną utratą nawet 85% wiecznej zmarzliny. A być może i nawet 100%, gdyż 30 mln lat temu, właśnie takie panowały temperatury i lodu na półkuli północnej nie było.  Antarktyda, a konkretnie lądolód leżący na niej był bardzo wtedy młodym tworem. 

 Skutkiem globalnego ocieplenia, czy to w Arktyce, czy gdzie indziej, będzie wymieranie wielu gatunków roślin i zwierząt. Szczególnie, że zmiana ta będzie przebiegać szybciej niż miliony lat temu. Źródło: Will Sherman

Nieujęte w raporcie IPPC jest też to, że ekspozycja na światło słoneczne (wynikające z braku śniegu) przyspiesza tempo rozmarzania wiecznej zmarzliny. Światło słoneczne zwiększa stopień konwersji bakterii w glebie w dwutlenek węgla.  Jeśli koncentracja CO₂ w atmosferze wzrośnie jeszcze bardziej, to powstaną warunki do rozwoju sytuacji, jaka miała miejsce w trakcie PETM (Paleoceńsko-Eoceńskie Maksimum Termiczne). 56 mln lat temu doszło do reakcji łańcuchowej, polegającej, na tym, że ocieplenie oceanu doprowadziło do destabilizacji hydratów metanu, które przyspieszyły ocieplenie klimatu. W tamtych czasach proces przebiegał wolniej, dziś będzie to o wiele szybciej, gdyż szybciej zwiększa się koncentracja CO₂ w atmosferze, a zasoby metanu w hydratach są dziś bardzo obfite. Do scenariusza PETM 2 zbliżamy się szybko, choć nie jest on jeszcze bliski i nie jest przesądzony. Wciąż można zatrzymać proces zagłady, lecz wymaga to podjęcia zdecydowanych działań.

Jesteśmy teraz w okresie ogromnych zmian, których większość ludzi nie dostrzega. Naukowcy, którzy oskarżani są o panikarstwo, muszą o tym informować, że klimat się zmienia i jest to wina ludzi. W naturze ludzkiej niestety leży to, by nie przejmować się i ignorować problem, bo to zakłóca nasz spokój. Skoro tak jest, to czemu tak bardzo zachwycamy się tematyką końca świata i oglądamy hollywoodzkie filmy o tej właśnie tematyce? To bardzo dziwne zachowanie, gdyż ludzie, szczególnie w Polsce, ale też innych krajach mają bardzo dziwne podejście do sprawy. Nie chcemy za wszelką cenę słyszeć o globalnym ociepleniu i tym, że nie ma żadnych konsekwencji. A nawet, jeśli jest globalne ocieplenie, to bardzo fajnie. Będzie ciepły Bałtyk, nie będzie mrozów, etc. Czyli będzie dobrze. A z drugiej strony zachwycają nas filmy takie jak "Terminator", czy "Pojutrze". Wychodzi na to, że chcemy, żeby tak było, ale na szklanym ekranie, ale nie u nas i nie dziś. A po za tym nie chcemy o tym wiedzieć, bo tak jest najlepiej.  Jeśli nie chcemy wiedzieć nic o zagrożeniach związanych z globalnym ociepleniem i destabilizacją hydratów metanu w Arktyce, to dobrze. Tylko, że wtedy znajdziemy się w położeniu ludzi z czasów Czarnej Śmierci, którzy umierali na dżumę, nie wiedząc jak temu zaradzić, jak temu zapobiec, i to skąd ta dżuma się w ogóle wzięła. Lub w sytuacji sternika statku Titanic, który próbuje zmienić kurs statku na sekundy przed zderzeniem z górą lodową.


Na podstawie: Arctic News blog

Zobacz także:

• Wpływ rosnącego stężenia metanu na zmiany w Arktyce, wtorek, 3 grudnia 2013 Coraz wyższe poziomy stężenia metanu w Arktyce, są sygnałem dalszego ocieplania się klimatu. 26 listopada stężenie metanu osiągnęło 2392 ppb, czyli 2,4 ppm. To wydaje się niewielką ilością, ale tak samo, jak w przypadku CO₂, trend rośnie.