PIOMAS - (wrzesień 2017) - ocalenie II

Chłodne lato w tym roku sprawiło, że tempo topnienia lodu nie było szybkie. Brak warunków atmosferycznych sprzyjających topnieniu, przełożył się także na sytuację we wrześniu. Być może dzięki temu w kolejnych miesiącach czapa polarna odzyska część utraconego w ostatnich latach lodu, do następnego sezonu topnienia.

Objętość lodu w Arktyce w 2017 roku względem wartości z ostatnich lat i średniej 1979-2016. PIOMAS\

11 września miała miejsce najmniejsza objętość lodu w 2017 roku - 4539 km³ - czwarta najmniejsza w historii pomiarów. Na drugim miejscu znajduje się rok 2011, potem 2016 i 2012 - rekordzista - 3673 km³. Po 11 września lód zaczął przyrastać, ale między 18 a 22 września doszło do niewielkiego spadku, potem lód zaczął przyrastać ponownie osiągając na koniec miesiąca 5035 km³ - także czwarte miejsce. Chmury ocaliły sytuację, to szczęście w nieszczęściu, bo objętość lodu jest wciąż bardzo mała - tylko 200 km³ większa o 2016 roku. Mogła być większa, gdyby nie topnienie w dniach 18-22 września. Objętość zeszła wtedy z 4722 km³ do 4684 km³. Wykres obok przedstawia wyszczególnienia dla ostatnich lat. Na dzień dzisiejszy można powiedzieć, że jest szansa, że lód nieco się odbuduje. Czyli 31 października różnica być może wzrośnie o 100 może nawet 200 km³. To będzie zależało od pogody. Dane dotyczące powierzchni pokazują spadek na samym początku miesiąca. Ale to na razie początek miesiąca. 

 Grubość lodu morskiego Arktyki 30 września 2017 i anomalie grubości w stosunku do średniej 1981-2010. PIOMAS, Zack Labe

 

Przed rokiem 2010 ilość lodu w Arktyce była wyraźnie większa. Dlatego też nigdzie nie ma obszarów z pokrywą lodową grubszą niż wynosi to średnia 1981-2010. Gruby na 3-4 metry lód niemal całkowicie zniknął, pozostał jedynie lód cienki na 1-2 metry. Być może w marcu obszar lodu grubego na 3-4 metry się powiększy, ale nie będą to raczej duże zmiany - niczego one nie wniosą.

 Grubość arktycznego lodu morskiego w 2017 roku w stosunku do okresu 2004-2016 i średnich wartości z lat 80. i 90. XX wieku. PIOMAS

Grubość lodu jest praktycznie taka sama jak rok temu, nawet mniejsza niż w 2012 roku. Niemal taka sama jak w 2010 roku, ale to dlatego, że wtedy doszło do potężnych roztopów między biegunem północnym a półwyspem Tajmyr. Powierzchnia nie uległa znaczącym zmianom, ale grubość lodu miejscami spadła do kilkunastu centymetrów.

Trend spadkowy i odchylenia spadku/wzrostu ilości arktycznego lodu morskiego.

Biorąc pod uwagę wrzesień 2017, tempo utraty lodu morskiego wynosi obecnie 3,1 tys. km³ na dekadę. W przyszłości tempo to może przyspieszyć.

Spadek ilości lodu w Arktyce dla września w latach 1979-2017 i ekstrapolacja trendu do 2031 roku. Dane PIOMAS

Średnia objętość lodu we wrześniu tego roku wyniosła niespełna 4700 km³. To prawie trzy czwarte mniej niż w latach 1979-1980. Dwie trzecie mniej niż w latach 80. XX wieku, 58% mniej niż średnia z okresu 1979-2016. Tegoroczny przyrost o około 200 km³ jest bez znaczenia. Nijak ma się to do 2013 i 2014 roku. 

Jeśli weźmiemy pod uwagę dodatnie sprzężenia zwrotne, ale też efekt działania chmur, wynikający z nadmiernych roztopów, to pokrywa lodowa zniknie nieodległej przyszłości. Zero totalne nastąpi w 2030 lub 2031. Zero totalne, czyli dane pokazują na wykresie "zero". Oznacza to, że sensory z satelity mierzącej powierzchnię i zasięg nie wykryły, nie uwzględniły niewielkich obszarów kry lodowej, mającej nie więcej ja 10-15 cm grubości. Ale za zanik czapy polarnej należy uznać spadek zasięgu lodu do 1 mln km², powierzchni poniżej tej wartości. To wtedy nie będzie już czapa polarna, a kra lodowa i wąski pas lodu wzdłuż wybrzeży Grenlandii. To będzie wciąż bufor zimna, ale nie taki jak przy obecnej powierzchni niespełna 4 mln km². Tak czy inaczej koniec czapy polarnej to kwestia lat, ewentualnie kilkunastu lat, a nie dekad.

Zobacz także:

• PIOMAS - (sierpień 2017) - ocalenie, środa, 6 września 2017 Długie tygodnie "solidnej pracy" ośrodków niskiego ciśnienia, oznaczających z reguły całkowite zachmurzenie przyniosło efekt - czapa polarna została ocalona. Ma to jednak swoją pewną cenę, która będzie wracać w kolejnych okresach zimowych. Tą ceną są wysokie anomalie termiczne i znacznie większa niż kiedyś ilość pary wodnej. Obserwuje się coraz większą liczbę sztormów nad Oceanem Arktycznym lub tuż przy jego granicy - pogody typowej dla północnego Atlantyku.