PIOMAS - (sierpień 2017) - ocalenie

Długie tygodnie "solidnej pracy" ośrodków niskiego ciśnienia, oznaczających z reguły całkowite zachmurzenie przyniosło efekt - czapa polarna została ocalona. Ma to jednak swoją pewną cenę, która będzie wracać w kolejnych okresach zimowych. Tą ceną są wysokie anomalie termiczne i znacznie większa niż kiedyś ilość pary wodnej. Obserwuje się coraz większą liczbę sztormów nad Oceanem Arktycznym lub tuż przy jego granicy - pogody typowej dla północnego Atlantyku.

Objętość lodu w Arktyce w 2017 roku względem wartości z ostatnich lat i średniej 1979-2016. PIOMAS

Przez ostatnie 10 lat pokrywa lodowa Oceanu Arktycznego topiła się nadmiernie szybko. Przewyższyło to najczarniejsze prognozy IPCC. Wciąż przewyższa, mimo iż w tym roku (na koniec sierpnia) ilość lodu jest taka sama jak rok temu. Zbyt szybkie topnienie sprawiło, że Oceanem Arktycznym zaczęły rządzić chmury. Arktyka była względnie suchym miejscem, podobnie zresztą jak Antarktyda, która jest bardziej sucha niż pustynia Sahara. Teraz topnienie lodu sprawiło, że kolejne sezony topnienia nie są tak intensywne. W rezultacie czapa polarna uniknęła w tym roku katastrofy. Tempo spadku objętości lodu zwalniało w sierpniu i ostatecznie, jak pokazuje wykres obok ilość lodu jest taka samo jak rok temu, to 4,7 tysiąca km³. Niby nic się nie zmieniło, a jednak to wciąż mniej niż w latach 2000-2009.  Poniżej zestawienie danych ilości lodu w kilometrach sześciennych dla 31 sierpnia:

2005 - 9543
2006 - 9395
2007 - 6652
2008 - 7823
2009 - 7235
2010 - 4838
2011 - 4607
2012 - 3932
2013 - 5574
2014 - 7220
2015 - 5975
2016 - 4691
2017 - 4697

Jak widzimy w tym roku objętość lodu pozostaje 17% większa niż w 2012 roku. W 2015 roku pokrywa lodowa była o jedną trzecią większa niż 2012. Tak więc pochmurne warunki atmosferyczne w Arktyce przez trzy miesiące osiągnęły tylko to, że lód nie stopił się bardziej niż w 2016 roku.

Grubość lodu morskiego Arktyki 31 sierpnia 2017 i anomalie grubości w stosunku do średniej 1981-2010. PIOMAS, Zack Labe

Nie nastąpił kolejny spadek względem poprzedniego roku, ale jak widzimy, grubość, a tym samym objętość lodu jest pod wszystkimi względami mniejsza niż być powinna. Ilustruje to powyższa mapa sporządzona na podstawie danych PIOMAS. Lód, który ma 5 i więcej metrów, nie istnieje. Obszar lodu o grubości 3,5 do 4,5 m zajmuje ułamek powierzchni Oceanu Arktycznego.

 Grubość arktycznego lodu morskiego w 2017 roku w stosunku do okresu 2004-2016 i średnich wartości z lat 80. i 90. XX wieku. PIOMAS

Średnia grubość lodu wyniosła w sierpniu 105 cm połowę mniej niż w latach 80. XX wieku. Mimo słabych dla topnienia warunków, jest trzecią najmniejszą w historii pomiarów. Znajduje się w czołówce, daleko od takich lat jak 2008 czy 2006. 

 
Trend spadkowy i odchylenia spadku/wzrostu ilości arktycznego lodu morskiego.

Biorąc pod uwagę sierpień 2017, tempo utraty lodu morskiego wynosi obecnie 3,1 tys. km³ na dekadę. W przyszłości tempo to może przyspieszyć. 

Spadek ilości lodu w Arktyce dla sierpnia w latach 1979-2017 i ekstrapolacja trendu do 2035 roku. Dane PIOMAS

Średnia ilość lodu morskiego dla sierpnia była w tym roku nieco mniejsza niż rok temu. 5458 wobec 5939 km³. Nie zadział w pierwszej połowie sierpnia efekt spowolnienia, a był to też okres obfitujący w sztormy. W drugiej połowie miesiąca pogoda w Arktyce stała się spokojna i wciąż pochmurna. Jak pokazuje wykres, trend spadkowy pozostaje cały czas silny. Jak będzie wyglądać przyszłość? Jeśli weźmiemy pod uwagę całościowy trend, to do 2035 roku w sierpniu Ocean Arktyczny zostanie całkowicie pozostawiony lodu. Jako że jest to wykres średniej, to już w pierwszych dniach sierpnia 2035 roku czapa polarna zniknie. 

Ilość wody znajdującej się w powietrzu wyrażonej w kilogramach na metr kwadratowy w Arktyce dla stycznia w latach 1979-1985 i 20162017. 30-40 lat temu zimą nad Oceanem Arktycznym było sucho, teraz widzimy, że zimy stały się nieco bardziej mokre niż kiedyś. Climate Reanalyzer

Jeśli dotychczasowy trend ma uwzględniać wpływ ujemnego sprzężenia w postaci chmur będących wynikiem nadmiernych roztopów, czy ekstremalnie ciepłej zimy, to ten całościowy trend jest realny. A więc teoria Petera Wadhamsa idzie do kosza. Naukowcy nie uwzględnili wpływu wymiany mas powietrza, zmian ilości wilgoci, pary wodnej w atmosferze na warunki dla topnienia. Mamy więc pewien czynnik hamujący, przynajmniej z perspektywy lat 2013-2017. Nie wiemy, jaka będzie reakcja w latach 2018-2020 i później. Wiemy, że temperatura na Ziemi rośnie, więc w końcu dojdzie do przebicia termicznego. Czyli topnienie z powodu wysokich temperatur będzie zachodzić bez względu na to czy w Arktyce są chmury czy ich nie ma. Ten rok pokazał, że choć niżowa pogoda bez dipola arktycznego dwoiła się i troiła, to ilość lodu spadła względem chociażby lat 2013-2015. Biorąc pod uwagę dynamikę pogody, nie wiadomo, kiedy Arktyka będzie wolna od lodu. Ale pewne jest to że nie będzie to kwestia dekad, tylko kilkunastu lat. Wykres pokazuje dane na sierpień, a nie na wrzesień.

Zobacz także:

• PIOMAS - (lipiec 2017) - na krawędzi zagłady, piątek, 4 sierpnia 2017 Z nowych danych dotyczących ilości lodu morskiego Arktyki wynika, że warunki pogodowe na niewiele się zdały. Sytuacja w Arktyce jest wciąż tragiczna. Chmurom i w ogóle kiepskiej pogodzie udało się osiągnąć tylko tyle, że objętość lodu utrzymała poziom i jest taka sama jak w 2012 roku.
• PIOMAS - (czerwiec 2017) - szansa na oddalenie zagłady, wtorek, 4 lipca 2017