Mała powierzchnia lodu

Kiedy chcemy opisać i mówimy o tym jak duża jeszcze pokrywa lodowa w Arktyce, niemal zawsze mówi się o zasięgu lodu. Tymczasem to powierzchnia lodu jest bardziej kluczowym wyznacznikiem jeśli chodzi o gabaryty czapy lodowej, niż sam zasięg. Przede wszystkim przypomnijmy czym się różni powierzchnia od zasięgu. Powierzchnia lodu to rzeczywisty rozmiar lodu morskiego w Arktyce, i tylko samego lodu. Jako, że lód morski w Arktyce nie jest jednorodny, to uwzględnia się także zasięg lodu. Zasięg to obszar jaki całościowo obejmuje pokrywa lodowa i zazwyczaj jej zasięg wyznacza 15% koncentracja. Zasięg lodu zawsze jest większy od powierzchni, gdyż wewnątrz czapy lodowej występują szczeliny i luki między jedną, a drugą krą lodową.

Zmiany powierzchni lodu w Arktyce, Cryosphere Today.

A więc, czy pokrywa lodowa w Arktyce jest dalej imponująca? Ostatnio na chwilę zasięg lodu osiągnął czwarty najmniejszy w historii rozmiar, potem jednak awansował na szóste miejsce. Ale ta informacja nie jest pocieszająca przede wszystkim dlaczego tak się stało. Owszem nad Zatoką Hudsona jest teraz bardzo zimno, przez co zachodnia część tych wód zaczęła zamarzać. Jednak w przypadku pozostałych miejsc sytuacja wygląda nieco inaczej. Na przykład w rejonie Ziemi Franciszka Józefa czy Morza Czukockiego, oraz Morza Baffina. Ostatnio w Arktyce jest niespokojnie, często występują sztormy i to one odpowiadają za rozmiary zasięgu lodu. Rozrzucają krę lodową zwiększając zasięg całej czapy lodowej. Tymczasem powierzchnia lodu rośnie tak sobie, niezbyt szybko od tygodnia utrzymując się na czwartym miejscu, a między 8 a 11 listopada powierzchnia lodu spadła nawet na drugie miejsce. O czym to świadczy? Wystarczy rzucić okiem na wykres i spojrzeć, gdzie kończy się żółta linia pokazująca zmiany powierzchni lodu w 2013 roku.

Powierzchnia pokrywy lodowej w Arktyce dla 21 listopada, Cryosphre Today.

Ten wykres pokazuje nam jak prezentuje się powierzchnia lodu w Arktyce dla dnia 21 listopada od 2000 do 2013 roku. Pomijając 2006 rok nie jest już tak pięknie. Po 2008 roku pokrywa lodowa ani razu tego dnia nie osiągnęła 9 mln km². Przed 2006 rokiem lód miał zawsze więcej niż 9 mln km². Cały wykres pokazuje nam nieodwołalny już trend spadkowy. I wszystko wskazuje na to, że powierzchnia lodu w następnych latach będzie już tylko spadać.

Odchylenie od normy 1979-2008 powierzchni lodu w Arktyce, Cryosphre Today.

Kolejny wykres, tym razem od 1979 roku pokazujący odchylenie od normy. Przede wszystkim widać wyraźny trend spadkowy, co nie powinno dziwić. Przecież Arktyka się ociepla. Co najmniej od początków naszej ery temperatury w Arktyce obniżały się o 0,2^oC na tysiąclecie. I było by tak dalej, gdyby nie nasze emisje dwutlenku węgla, które przełamały ten długoterminowy trend. Dlaczego temperatury się obniżały? Prawdopodobnie dlatego, że Ziemia zbliżała się do kolejnej epoki lodowcowej. Żyjemy w interglacjale holocenu. Jednak od 1900 roku temperatury w Arktyce zaczęły nagle rosnąć, a po 1950 roku trend ten przyspieszył. Rosły emisje CO₂, w atmosferze kumulował się ten gaz cieplarniany osiągając obecnie poziom nie spotykany od co najmniej kilku, a być może kilkunastu milionów lat. Nic więc dziwnego, że obecnie temperatura w Arktyce jest o 1,4^oC wyższa niż być powinna.

Anomalia powierzchni lodu, wartości pokazują stan dla 21 listopada, Cryosphere Today.

I ostatni wykres pokazujący jakie mamy obecnie odchylenie od normy, jeśli chodzi o powierzchnię lodu. Wynosi ono 0,86 mln km². Teraz pojawia się ciekawe pytanie: Co będzie dalej z Arktyką i czemu mamy tyle złych, wręcz koszmarnych informacji, które wieszczą nam apokalipsę? Po pierwsze z Arktyką będzie coraz gorzej, nawet jeśli emisje CO₂ spadłyby do zera, to temperatura na Ziemi wzrośnie w sumie o 1,6^oC, czyli pod koniec wieku, a być może już w połowie wieku będziemy mieli warunki niemal takie jak w pliocenie. Wtedy świat był cieplejszy o 1-2^oC, a poziom oceanów był wyższy o mniej więcej 25 metrów. Oczywiście w tym wieku oceany nam się tyle nie podniosą. I tu jest kolejna sprawa. Po drugie, zmiany zachodzą bardzo szybko, my dziś kontrolujemy klimat, choć słowo kontrolujemy to niezbyt dobre określenie. Pędzimy przed siebie z naszą gospodarką opartą na paliwach kopalnych, jak na rollercoasterze przeprowadzając geoniżynieryjny eksperyment na klimacie Ziemi. Zmiany zachodzą szybciej niż w czasie PETM i szybciej niż w czasie Wymierania Permskiego. To jest najbardziej niepokojące.

Po trzecie, z obecnej perspektywy nic nie wskazuje na to, żeby emisje CO₂ miały się zmniejszyć, a nawet jeśli do tego dojdzie, to tempo redukcji będzie zbyt małe, by ograniczyć wzrost temperatury o 2^oC. Kiedy próg 2^oC zostanie przekroczony w dodatku w tak krótkim czasie, to zmiany będą nieodwracalne. A więcej na ten temat można znaleźć na stronie Ziemia na rozdrożu i w książce "Świat na rozdrożu" autorstwa Marcina Popkiewicza.


Na podstawie książki "Świat na rozdrożu" rozdz. "End Game"


Zobacz także:

• Realne zagrożenie zmianą klimatu przez metan w Arktyce, piątek, 15 listopada 2013 
•  Arctic News - spadek na miejsce piąte, wtorek, 12 listopada 2013 W pierwszej dekadzie listopada bieżącego roku proces rozrastania się czapy lodowej w Arktyce został zatrzymany, a nawet doszło do topnienia lodu na skalę porównywalną z letnim okresem ze względu na zasięg obszarów objętych topnieniem. Topnienie lodu trwało tylko cztery dni, ale to wystarczyło, by zasięg lodu spadł z szóstego najmniejszego w historii pomiarów na piąty...