Wrzesień 2014 - podsumowanie 2014

Raport Narodowego Centrum Danych Lodu i Śniegu (NSIDC) stwierdza, że, tegoroczne wrześniowe minimum padło 17 września - zasięg lodu wyniósł 5,02 mln km². Aczkolwiek ze zbieranych codziennie pomiarów satelitarnych wynika, że minimum miało miejsce dzień wcześniej i była to wartość 4,98 mln km². Bez względu na to, co mówi ostateczny raport, a co mówią zbierane "dane dzienne", w tym roku pokrywa lodowa była szóstą najmniejszą w historii pomiarów, a jej zasięg był o 0,1 mln km² mniejszy niż ubiegłoroczny.

Mapa pokazująca średni zasięg arktycznej pokrywy lodowej we wrześniu 2014 roku. Fioletowa linia pokazuje średni zasięg lodu dla okresu 1981-2010 dla września. Sea Ice Index - NSIDC

Sezon topnienia w tym roku rozpoczął się dość późno - 21 marca, co mogło poniekąd mieć wpływ na letnie tempo topnienia lodu. Ale istotnym czynnikiem i tak była pogoda (zachmurzenie, temperatura i wiatr). W sumie w ciągu całego sezonu czapa polarna skurczyła się o 9,89 mln km², to mniej niż w 2012 roku, kiedy to czapa polarna skurczyła się o prawie 11,9 mln km².

Poza Morzem Barentsa wszędzie zasięg pokrywy lodowej był mniejszy w stosunku do średniej 1981-2010. Największe straty zanotowano w sektorze rosyjskim, na Morzu Łaptiewów. Na taki stan rzeczy miała wpływ anomalia określana jako dipol arktyczny. Specyficzny układ ciśnień już w marcu doprowadził do ubytku ilości lodu na tym morzu. Z tego powodu bardzo wcześnie zaczęła cofać się tam granica lodu. Już w trzeciej dekadzie kwietnia u wybrzeży Syberii powstała tam duża szczelina,  a lód szybko zmienił się w krę lodową. W połowie maja na obszarze wód Morza Łaptiewów i części M. Wschodniosyberyjskiego szczelina zaczęła szybko zmieniać się w wyrwę, gigantyczną płoń wiatrową. Od tego momentu wyrwa bardzo szybko się powiększała. W wyniku działania dodatniego sprzężenia zwrotnego granica lodu przemieściła się aż za 85^oN. Był to chyba najbardziej charakterystyczny element tegorocznego sezonu topnienia lodu.

  Zmiany w zasięgu arktycznego lodu dla 2014 roku na tle ostatnich lat.

Do końca września zasięg lodu w Arktyce zwiększył się o 0,55 mln km², tyle samo co rok temu. Z tym, że w ubiegłym roku początek zamarzania miał miejsce wcześniej, bo 10 września i lód początkowo bardzo wolno się rozrastał. Tempo zmniejszania się zasięgu arktycznego lodu morskiego na dekadę dla września wyniosło 13,3%. Sezon 2014 może być podobny do sezonu topnienia 2009. Warto zwrócić tu uwagę na to, że mimo iż wg NSIDC doszło do niewielkiego, ale jednak ubytku, to inaczej wygląda sytuacja z wiekiem lodu.

Odchylenia ciśnienia atmosferycznego od średniej 1981-2010 i temperatur w Arktyce, latem 2014 roku. NOAA/ESRL

Warunki atmosferyczne w okresie letnim tego roku nie były nadzwyczajne. Pogoda sprzyjała powolnym roztopom. Ciśnienie atmosferyczne w okresie czerwiec-sierpień było wyższe od normy wieloletniej. Przez cały ten okres utrzymywała się więc ujemna Oscylacja Arktyczna. Pomimo braku obecności silnych, a tym bardziej trwałych niżów barycznych, zachmurzenie w Arktyce było przeważnie duże, a czasami wręcz całkowite. Silne wyże występowały krótko, co nie sprzyjało konsekwentnym roztopom. Do tego układy baryczne, a tym samym wiatry uniemożliwiały transport lodu przez cieśninę Frama. Ten czynnik miał wpływ na powolny ubytek lodu i pod względem zasięgu/powierzchni (extent/area) i pod względem objętości (dane PIOMAS). W przypadku temperatur, co widać na mapie, niecały obszar nad Oceanem Arktycznym był objęty dodatnimi anomaliami. Tylko jego centralna część, a szczególnie obszar Morza Łaptiewów cechował się wyższymi niż zazwyczaj temperaturami. Podczas gdy nad Morzem Karskim, a co ważne nad Morzem Barentsa było zimno, nawet do 2,5^oC poniżej normy. W rezultacie lód na Morzu Barentsa niemal w ogóle nie ulegał roztopom.

Mapa pokazująca wiek lodu we wrześniu 2013 i 2014 roku.

Przez zimę tzw. Wir Beauforta doprowadził do rozrostu dwuletniego lodu w kierunku Morza Wschodniosyberyjskiego. Następnie niekorzystne dla topnienia warunki pogodowe latem uniemożliwiły stopnienie tego lodu. Tym samym nie doszło do drastycznych roztopów w przypacyficznym sektorze Oceanu Arktycznego. Widzimy, że w tym roku udział starszego lodu jest większy. Mimo to w skali ostatnich dziesięcioleci udział wieloletniego lodu jest znacznie mniejszy od średniej. Ta różnica rok do roku ma niewielkie znaczenie, zwłaszcza, że na niewielkim obszarze lód ma więcej niż trzy metry grubości. Wiek lodu, a także jego ilość w tym roku pokazuje, że 2014 rok jest rokiem przyrostowym, mimo nieznacznie mniejszego zasięgu i powierzchni czapy polarnej.

Na podstawie: National Snow and Ice Data Center

Zobacz także:

• Sierpień 2014 - zamarznięty i niedostępny, czwartek, 4 września 2014 
• Lipiec 2014 - osłabiony lipiec, czwartek, 7 sierpnia 2014
• Czerwiec 2014 - łaskawy, ale nie do końca, czwartek, 3 lipca 2014 
• Maj 2014 - łagodne zejście na trzecie miejsce, środa, 4 czerwca 2014 
• Kwiecień 2014 - rozładowany, środa, 7 maja 2014 
• Marzec 2014 - czy dipol był łaskawy?, piątek, 4 kwietnia 2014