Umiarkowane ryzyko megatopnienia w Arktyce

Ryzyko niezwykle silnych roztopów w Arktyce jest w tym roku z obecnej perspektywy umiarkowane. Innymi słowy, sezon topnienia nie będzie słaby, ale wrześniowe minimum nie znajdzie się na podium. 

Zmiany powierzchni lodu morskiego w 2024 roku w stosunku do zmian z wybranych lat, średnich dekadowych oraz jej odchylenia w stosunku średniej 2000-2019. Dane NSIDC, wykres Nico Sun

Zasięg lodu morskiego znajduje się poza pierwszą dziesiątką, ale jego powierzchnia jest ósmą najmniejszą w historii pomiarów, ponieważ z powodu działania wysokich temperatury i nasłonecznienia czapa polarna przestaje stopniowo być pakiem lodowym. 

 

Grubość lodu morskiego w 2016, 2020 i 2024 roku dla 25 czerwca. Naval Research Laboratory, Global HYCOM

 

Powierzchnia jednak to nie wszystko. Ważnym czynnikiem jest grubość lodu, która nie jest ani dramatycznie mała, ale nie jest też duża. Najgorsza sytuacja była w 2020 roku, kiedy miało miejsce topnienie tak samo silne jak w 2012 roku. 2012 rok to ewenement, który nie powinien mieć miejsca. Coraz więcej naukowców jest zdania, że wydarzenie to nie powinno być brane w ujęciu zmian klimatycznych, gdyż wtedy nałożył się niefortunnie szereg czynników, a nie tylko samo globalne ocieplenie. Był to splot zdarzeń pogodowych, za którymi być może stało globalne ocieplenie, ale odpowiedź na to pytanie nie jest znana. Bardziej należy patrzeć na rok 2020. Patrząc na grubość lodu widać, że szanse na silne roztopy są umiarkowane dla tego roku. W 2020 roku sytuacja była gorsza. Nawet jeśli weźmiemy pod uwagę region Morza Beauforta, na którym w tym roku jest lepiej niż w 2020. Z drugiej strony stan lodu tam, gdzie jest on najgrubszy, jest gorszy w zestawieniu z ostatnimi 10 latami. 

Od kilku dni w Arktyce panują pochmurne warunki, choć wiatry nieznacznie sprzyjają fizycznej redukcji lodu przy wsparciu wciąż dodatnich temperatur. Najprawdopodobniej z obecnej perspektywy wrześniowe minimum wyniesie między 4,2 a 4,5 mln km².